1 maand
Blijf op de hoogte en volg Ashley
16 Maart 2016 | Sri Lanka, Anuradhapura
Al 1 maand woon ik in Sri Lanka. Al 1 maand een heel ander leven, heel veel ervaringen, heel veel heftige dingen en met nog meer dan 3 maanden te gaan. De stroom is weer uitgevallen... Al de 5de dag op een rij, waardoor ik nu met mijn laptop die bijna leeg is in m’n klamboe zit. Met als enige licht dat van mijn beeldscherm en een kaars. Waardoor er regelmatig beestjes op mijn laptop af komen, hoe ze mijn klamboe in komen vraag ik me nog steeds af. Aangezien ik echt een hele bunker bouw, met mijn klamboe strak gevouwen onder mijn matras en heel snel m’n bed in spring altijd. Maar ik heb er steeds minder moeite meer, hoe erg ik vroeger zou gillen en aan iemand zou vragen om hulp, plet ik de beestjes nu tussen mijn eigen vingers zonder genade. Ik heb alleen nog moeite met de kakkerlakken, de rest kan ik wel aan. Maar het is ook niet cool als je ’s ochtends slaperig je badkamer in loopt en je weer wordt opgewacht door een kakkerlak, aan de andere kant ben ik wel meteen wakker.
Tessa en ik namen vorige week een kleine pauze van alle indrukken en omdat we hier 7 dagen per week stage lopen i.p.v. de verplichte 4, hadden we het wel verdiend vonden wij. We gingen de toerist uithangen in het prachtige Kandy. Het begon allemaal met een busreis wat al een hele belevenis op zich was. Alle stoelen zaten nog in plastic??, er was een tv en ondanks dat alle plekken nog vrij waren kwam iedereen maar al te graag naast ons zitten. Met onze backpack in de rekken boven ons, begon daar ons avontuur. Een busreis van 3,5 uur, voor 330 rs. = 2,06 euro :). Waarbij een schattige oma met haar 2 kleinkinderen achter me zat en steeds druk (en heel lang) aan het overleggen waren over engelse woorden, zoals ‘name’ en dan moest het kleinste jongetje van ik denk een jaar of 4 dit aan mij vragen. Het was leuk, heel anders dan in Nederland. Mensen voeren een gesprek met elkaar en niemand zit op zijn telefoon. Af en toe sprong er iemand de bus in (ja terwijl de bus nog rijdt) en verkocht dan drankjes of eten of er sprong een man met een gitaar in de bus om een liedje te zingen. Naar mate we verder weg reden uit Anuradhapura, stapten er meer mensen in de bus. Aan de rechterkant waren 2 plekken en aan de linkerkant 1, daar tussen in was een gangpad. Maar als het erg druk was, toverde ze daar ook klapstoeltjes vandaan. Waardoor het gangpad weg was en iedereen gezellig in 1 rij zat. Als er dan iemand uit moest stappen, moesten alle mensen opstaan maar dat is hier gebruikelijk.
Toen kwamen we aan in Kandy, wat een drukke stad! We verbleven in een heel leuk hotel op een berg en hebben ontzettend veel gezien. Waarbij we door een man die we hadden ontmoet in een tempel werden gevraagd om terug te komen later die middag, zodat hij ons naar een grote dansvoorstelling kon brengen. Wat moet je dan doen? Denken nee misschien is die man niet te vertrouwen of de gok wagen en nieuwe dingen ontdekken. Een beetje sensatie! Aangezien we door zijn monnik geblessed waren durfden we het wel aan en daarnaast dat mannetjes was zo dun en fragile, dat we bedachten dat we hem wel aan konden als die stoer ging doen. Daar gingen we in een tuk tuk racend door de stad. Ze denken hier allemaal dat ze Max Verstappen zijn, halen in bij een dodemansbocht en als ze zien dat er een gigantische bus aan komt, toeterend en wel rijden ze toch door, want hé een tuk tuk is natuurlijk ook echt gewaagd aan zo’n bus. Dus daar zitten wij dan achterin zonder gordel, hopend dat we levend aankomen... Na een geweldige dansshow te hebben gezien en lekker gegeten te hebben wilden we wel weer terug naar ons hotel. Echter was het al pikdonker (wat het hier al is om 19:00u) en niemand op straat te bekennen. Een beetje creapy. Toen we tuk tuk drivers vonden en vroegen of ze ons naar het hotel konden brengen, zeiden ze nee? Heel raar we snapten er niks van. Wat bleek nou we waren op een soort heilige grond waar ze niet mochten rijden (op de heenweg stond er een hele file, maar oké). Maar gelukkig waren daar 2 “tourist police”, helden. Ze gingen op de hoofdweg staan (wat lijkt op een snelweg) en lieten elke tuk tuk stoppen. Zodra ze er 1 hadden waar geen toerist in zat, moest de arme jongen uitstappen en hadden wij een tuk tuk. Beetje ongemakkelijk maar nadat de jongen aangaf het niet erg te vinden konden wij gaan.
Verder hebben we de tand van de tempel bezocht, spice gardens waarbij wij alle kruidens mochten testen, waardoor we diverse massages kregen :). Ook zijn we naar de royal botanical garden geweest. Dit was echt heel gaaf, waar bij we bij een super leuke gids in een soort golfkarretje zaten en werkelijk alles hebben gezien, inclusief een wilde slang. Waarbij wij uit het karretje sprongen en enthousiast richting de slang liepen om een foto te maken, ramptoeristen. De arme man was helemaal in de stress haha. Verder zijn we wel 4x op de local market geweest, wat echt leuk was en waar de mensen het leuk vonden dat we steeds terug kwamen. En hebben we 1 dagje heerlijk gelegen aan het zwembad, waarbij ik ondanks m’n factor 50 toch keihard verbrand was. Na een paar heerlijke dagen en helemaal opgeladen gingen we weer terug naar ‘huis’. Thuis aangekomen werden we hartelijk verwelkomt met een groot diner en hadden ze mijn kamer opgeruimd en veranderd!! Opeens heb ik een groter bed en een grotere klamboe. Wauw zo super lief!!!
Maar in die 5 dagen dat wij weg waren was er natuurlijk weer veel gebeurd. 2 meisjes waren weggelopen, waarbij het 2 dagen heeft geduurd voordat de politie ze had gevonden. Waardoor ze dus 2 dagen op de straat hebben geleefd…. 1 meisje wilde zelfmoord plegen door in een meer te springen én ze hebben allebei hun haar heel kort afgeknipt?! Heel verdrietig vind ik het, dat de meisjes zulke gedachtes hebben.. hartverscheurend. Verder kom ik regelmatig meisjes tegen met bebloede onderarmen door de krassen die ze maken. Én heeft het me gisteren echt heel veel moeite gekost om het glas die ze overal vandaan halen steeds maar weer uit een meisje haar hand te pakken, omdat ze zo verdrietig was en heel graag wilde snijden. Ook is er 1 meisje die geen vrienden heeft behalve haar ouders en broertje zegt ze, die ze dus al 7 jaar niet ziet. Waarop ik vroeg “maar wij zijn toch vriendinnetjes?” “Ja dat is zo, maar elke dag als jij weggaat heb ik ’s avonds weer geen vriendinnetjes, tot dat jij pas terug komt’. Heel moeilijk vind ik dat, je gaat je hechten aan de meisjes en het liefste zou ik ze allemaal mee naar huis nemen en daar een geweldige toekomst geven...
We gingen mee naar het ziekenhuis, waar we blijkbaar naar de huisartsenpost gingen. Wat 10 minuten lopen is vanaf het weeshuis. 3 meisjes en een verzorgster allemaal onder een paraplu en Tessa en ik erachteraan. Ze snappen nog steeds niet waarom wij niet schuilen voor de zon en als we uitleggen dat we de zon lekker vinden en bruin willen worden kijken ze nog verbaasder. Ze willen heel graag een blanke huid, zo graag dat ze “whitening” zeep verkopen in de winkel?!?! Hahaha. Aangekomen in het ziekenhuis, was er een ‘walk in room’. Na een poosje wachten mochten ze daar naar binnen, in eerste instantie mochten we niet mee maar toen we glimlachte naar de portier (en ik denk omdat hij zag dat we blank waren) mochten we mee. Daar stonden dan allemaal mensen te dringen aan een tafel voor een papiertje waar alleen een stempel op staat, dit bleek later het papiertje waar de dokter een recept opschrijft. Daarna gingen ze allemaal zitten op een stoeltje in een U vorm. Nadat wij 10x aangaven dat het prima was om te staan en zelfs de stoel van de zuster afsloegen lieten ze ons maar staan, maar ze vonden het wel raar haha. Het duurde lang en elke x als iemand anders aan de beurt was, schoof iedereen een stoeltje door en kwam er iemand van buiten binnen zitten in de rij. Toen één van de meisjes aan de beurt was liepen wij mee. De dokter keek verbaasd naar ons, maar het was oké. Ze zat slechts 1 meter van de u vorm rij af en het enige wat haar afzonderde van de rest van de ruimte was een soort wand, er was geen deur en geen aparte kamer, privacy ho maar. Na 1 minuut vertellen wat de klachten waren, begon ze al gemakkelijk met het uitschrijven van medicijnen. Dit ging wel heel makkelijk… nadat alle meisjes hun recept hadden gekregen gingen we naar de ‘apotheek’. Dit was een soort treinloket, ze leverde het briefje in en kregen pilletjes gevouwen in een papiertje. Geen tasje, geen potje, geen gesealde pillenstrip. Nee gewoon een papieren A4 met daar de pilletjes in gevouwen. En toen gingen we terug en de enige gedachte die ik had was, wat nou als de meisjes thuis komen op hun kamer zitten en alle pillen tegelijk innemen?? Dan is het klaar….
Het leven is hier heel anders, in Nederland ben ik altijd (en volgens mij bijna iedereen) zo bezig met het ideaalbeeld nastreven, ben ik wel slim genoeg? Aardig genoeg? Slank genoeg? Werk ik wel hard genoeg? Moet ik niet dit.. of dat…? Én hier kan ik echt mezelf zijn ofzo. Je hoeft hier geen 45 kilo te wegen voordat mensen je mooi vinden. De vrouwen zijn hier best wel rond zeg maar en lopen in een sari met een blote buik, met het zelfvertrouwen van een victoria secret model. Mooi vind ik dat.. Dat ze dat kunnen, maar we weten allemaal dat dat in Nederland niet zou kunnen, omdat iedereen oordeelt.. Verder maak ik me hier niet op, doe m’n haar enkel in een knot en draag ik wat lekker zit en praktisch is. Maar dat is hier allemaal prima, mensen vragen hier niet ‘wow wat is er met jou?’ als je er 1 dag iets minder uitziet en mensen oordelen hier niet gemeen over je. Het gaat hier om jou als persoon en niet om hoe je eruitziet. Nederland zou dat ook eens moeten doen, want in dit opzicht leven wij echt in een verknipte wereld. In NL is iedereen zo erg bezig met Social media, oordelen over andere en voert geen gesprek met vreemde. Geloof me het is echt leuk, give it a try! :)
Ik ben weer lekker aan het ratelen en leg ondertussen half het loodje omdat het echt serieus 38 graden is en de stroom is nog steeds uit... Ik voel me als zo’n kip in een ronddraaiende oven en hoop ondertussen heeeeeeel erg dat de stroom zo aangaat voordat ik echt stik van de hitte.
We hebben ook de leeuwenrots beklommen, wauw wat was dat tof zeg. Sigiriya heet het. Het was een klim niet normaal en natuurlijk deden wij dat om 12:00u op het heetste van de dag. Na 17.520 stappen en 77 verdiepingen kwamen we boven aan. Wat een geweldige ervaring en wat een uitzicht!!!!!!!
Ik ben nog steeds heel blij dat ik hier ben en deze geweldige ervaringen mee mag maken, maar geloof me het is ook heel zwaar. Het zet je flink aan het denken en het vergt heel veel van je.. Ik besef steeds meer wat voor’n geweldig leven ik heb in het veilige, rijke Nederland.
Take care, tot snel
xxxxxxxxxxxxx
Tessa en ik namen vorige week een kleine pauze van alle indrukken en omdat we hier 7 dagen per week stage lopen i.p.v. de verplichte 4, hadden we het wel verdiend vonden wij. We gingen de toerist uithangen in het prachtige Kandy. Het begon allemaal met een busreis wat al een hele belevenis op zich was. Alle stoelen zaten nog in plastic??, er was een tv en ondanks dat alle plekken nog vrij waren kwam iedereen maar al te graag naast ons zitten. Met onze backpack in de rekken boven ons, begon daar ons avontuur. Een busreis van 3,5 uur, voor 330 rs. = 2,06 euro :). Waarbij een schattige oma met haar 2 kleinkinderen achter me zat en steeds druk (en heel lang) aan het overleggen waren over engelse woorden, zoals ‘name’ en dan moest het kleinste jongetje van ik denk een jaar of 4 dit aan mij vragen. Het was leuk, heel anders dan in Nederland. Mensen voeren een gesprek met elkaar en niemand zit op zijn telefoon. Af en toe sprong er iemand de bus in (ja terwijl de bus nog rijdt) en verkocht dan drankjes of eten of er sprong een man met een gitaar in de bus om een liedje te zingen. Naar mate we verder weg reden uit Anuradhapura, stapten er meer mensen in de bus. Aan de rechterkant waren 2 plekken en aan de linkerkant 1, daar tussen in was een gangpad. Maar als het erg druk was, toverde ze daar ook klapstoeltjes vandaan. Waardoor het gangpad weg was en iedereen gezellig in 1 rij zat. Als er dan iemand uit moest stappen, moesten alle mensen opstaan maar dat is hier gebruikelijk.
Toen kwamen we aan in Kandy, wat een drukke stad! We verbleven in een heel leuk hotel op een berg en hebben ontzettend veel gezien. Waarbij we door een man die we hadden ontmoet in een tempel werden gevraagd om terug te komen later die middag, zodat hij ons naar een grote dansvoorstelling kon brengen. Wat moet je dan doen? Denken nee misschien is die man niet te vertrouwen of de gok wagen en nieuwe dingen ontdekken. Een beetje sensatie! Aangezien we door zijn monnik geblessed waren durfden we het wel aan en daarnaast dat mannetjes was zo dun en fragile, dat we bedachten dat we hem wel aan konden als die stoer ging doen. Daar gingen we in een tuk tuk racend door de stad. Ze denken hier allemaal dat ze Max Verstappen zijn, halen in bij een dodemansbocht en als ze zien dat er een gigantische bus aan komt, toeterend en wel rijden ze toch door, want hé een tuk tuk is natuurlijk ook echt gewaagd aan zo’n bus. Dus daar zitten wij dan achterin zonder gordel, hopend dat we levend aankomen... Na een geweldige dansshow te hebben gezien en lekker gegeten te hebben wilden we wel weer terug naar ons hotel. Echter was het al pikdonker (wat het hier al is om 19:00u) en niemand op straat te bekennen. Een beetje creapy. Toen we tuk tuk drivers vonden en vroegen of ze ons naar het hotel konden brengen, zeiden ze nee? Heel raar we snapten er niks van. Wat bleek nou we waren op een soort heilige grond waar ze niet mochten rijden (op de heenweg stond er een hele file, maar oké). Maar gelukkig waren daar 2 “tourist police”, helden. Ze gingen op de hoofdweg staan (wat lijkt op een snelweg) en lieten elke tuk tuk stoppen. Zodra ze er 1 hadden waar geen toerist in zat, moest de arme jongen uitstappen en hadden wij een tuk tuk. Beetje ongemakkelijk maar nadat de jongen aangaf het niet erg te vinden konden wij gaan.
Verder hebben we de tand van de tempel bezocht, spice gardens waarbij wij alle kruidens mochten testen, waardoor we diverse massages kregen :). Ook zijn we naar de royal botanical garden geweest. Dit was echt heel gaaf, waar bij we bij een super leuke gids in een soort golfkarretje zaten en werkelijk alles hebben gezien, inclusief een wilde slang. Waarbij wij uit het karretje sprongen en enthousiast richting de slang liepen om een foto te maken, ramptoeristen. De arme man was helemaal in de stress haha. Verder zijn we wel 4x op de local market geweest, wat echt leuk was en waar de mensen het leuk vonden dat we steeds terug kwamen. En hebben we 1 dagje heerlijk gelegen aan het zwembad, waarbij ik ondanks m’n factor 50 toch keihard verbrand was. Na een paar heerlijke dagen en helemaal opgeladen gingen we weer terug naar ‘huis’. Thuis aangekomen werden we hartelijk verwelkomt met een groot diner en hadden ze mijn kamer opgeruimd en veranderd!! Opeens heb ik een groter bed en een grotere klamboe. Wauw zo super lief!!!
Maar in die 5 dagen dat wij weg waren was er natuurlijk weer veel gebeurd. 2 meisjes waren weggelopen, waarbij het 2 dagen heeft geduurd voordat de politie ze had gevonden. Waardoor ze dus 2 dagen op de straat hebben geleefd…. 1 meisje wilde zelfmoord plegen door in een meer te springen én ze hebben allebei hun haar heel kort afgeknipt?! Heel verdrietig vind ik het, dat de meisjes zulke gedachtes hebben.. hartverscheurend. Verder kom ik regelmatig meisjes tegen met bebloede onderarmen door de krassen die ze maken. Én heeft het me gisteren echt heel veel moeite gekost om het glas die ze overal vandaan halen steeds maar weer uit een meisje haar hand te pakken, omdat ze zo verdrietig was en heel graag wilde snijden. Ook is er 1 meisje die geen vrienden heeft behalve haar ouders en broertje zegt ze, die ze dus al 7 jaar niet ziet. Waarop ik vroeg “maar wij zijn toch vriendinnetjes?” “Ja dat is zo, maar elke dag als jij weggaat heb ik ’s avonds weer geen vriendinnetjes, tot dat jij pas terug komt’. Heel moeilijk vind ik dat, je gaat je hechten aan de meisjes en het liefste zou ik ze allemaal mee naar huis nemen en daar een geweldige toekomst geven...
We gingen mee naar het ziekenhuis, waar we blijkbaar naar de huisartsenpost gingen. Wat 10 minuten lopen is vanaf het weeshuis. 3 meisjes en een verzorgster allemaal onder een paraplu en Tessa en ik erachteraan. Ze snappen nog steeds niet waarom wij niet schuilen voor de zon en als we uitleggen dat we de zon lekker vinden en bruin willen worden kijken ze nog verbaasder. Ze willen heel graag een blanke huid, zo graag dat ze “whitening” zeep verkopen in de winkel?!?! Hahaha. Aangekomen in het ziekenhuis, was er een ‘walk in room’. Na een poosje wachten mochten ze daar naar binnen, in eerste instantie mochten we niet mee maar toen we glimlachte naar de portier (en ik denk omdat hij zag dat we blank waren) mochten we mee. Daar stonden dan allemaal mensen te dringen aan een tafel voor een papiertje waar alleen een stempel op staat, dit bleek later het papiertje waar de dokter een recept opschrijft. Daarna gingen ze allemaal zitten op een stoeltje in een U vorm. Nadat wij 10x aangaven dat het prima was om te staan en zelfs de stoel van de zuster afsloegen lieten ze ons maar staan, maar ze vonden het wel raar haha. Het duurde lang en elke x als iemand anders aan de beurt was, schoof iedereen een stoeltje door en kwam er iemand van buiten binnen zitten in de rij. Toen één van de meisjes aan de beurt was liepen wij mee. De dokter keek verbaasd naar ons, maar het was oké. Ze zat slechts 1 meter van de u vorm rij af en het enige wat haar afzonderde van de rest van de ruimte was een soort wand, er was geen deur en geen aparte kamer, privacy ho maar. Na 1 minuut vertellen wat de klachten waren, begon ze al gemakkelijk met het uitschrijven van medicijnen. Dit ging wel heel makkelijk… nadat alle meisjes hun recept hadden gekregen gingen we naar de ‘apotheek’. Dit was een soort treinloket, ze leverde het briefje in en kregen pilletjes gevouwen in een papiertje. Geen tasje, geen potje, geen gesealde pillenstrip. Nee gewoon een papieren A4 met daar de pilletjes in gevouwen. En toen gingen we terug en de enige gedachte die ik had was, wat nou als de meisjes thuis komen op hun kamer zitten en alle pillen tegelijk innemen?? Dan is het klaar….
Het leven is hier heel anders, in Nederland ben ik altijd (en volgens mij bijna iedereen) zo bezig met het ideaalbeeld nastreven, ben ik wel slim genoeg? Aardig genoeg? Slank genoeg? Werk ik wel hard genoeg? Moet ik niet dit.. of dat…? Én hier kan ik echt mezelf zijn ofzo. Je hoeft hier geen 45 kilo te wegen voordat mensen je mooi vinden. De vrouwen zijn hier best wel rond zeg maar en lopen in een sari met een blote buik, met het zelfvertrouwen van een victoria secret model. Mooi vind ik dat.. Dat ze dat kunnen, maar we weten allemaal dat dat in Nederland niet zou kunnen, omdat iedereen oordeelt.. Verder maak ik me hier niet op, doe m’n haar enkel in een knot en draag ik wat lekker zit en praktisch is. Maar dat is hier allemaal prima, mensen vragen hier niet ‘wow wat is er met jou?’ als je er 1 dag iets minder uitziet en mensen oordelen hier niet gemeen over je. Het gaat hier om jou als persoon en niet om hoe je eruitziet. Nederland zou dat ook eens moeten doen, want in dit opzicht leven wij echt in een verknipte wereld. In NL is iedereen zo erg bezig met Social media, oordelen over andere en voert geen gesprek met vreemde. Geloof me het is echt leuk, give it a try! :)
Ik ben weer lekker aan het ratelen en leg ondertussen half het loodje omdat het echt serieus 38 graden is en de stroom is nog steeds uit... Ik voel me als zo’n kip in een ronddraaiende oven en hoop ondertussen heeeeeeel erg dat de stroom zo aangaat voordat ik echt stik van de hitte.
We hebben ook de leeuwenrots beklommen, wauw wat was dat tof zeg. Sigiriya heet het. Het was een klim niet normaal en natuurlijk deden wij dat om 12:00u op het heetste van de dag. Na 17.520 stappen en 77 verdiepingen kwamen we boven aan. Wat een geweldige ervaring en wat een uitzicht!!!!!!!
Ik ben nog steeds heel blij dat ik hier ben en deze geweldige ervaringen mee mag maken, maar geloof me het is ook heel zwaar. Het zet je flink aan het denken en het vergt heel veel van je.. Ik besef steeds meer wat voor’n geweldig leven ik heb in het veilige, rijke Nederland.
Take care, tot snel
xxxxxxxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
