11 weken

Wauw ik woon al 11 weken in Sri Lanka. Het is bijna niet voor te stellen, ik knijp mezelf nog bijna dagelijks om te kijken of dit allemaal wel echt is. Droom ik niet? Ik heb hier echt de ervaring van mijn leven en ben nog steeds zo blij dat ik deze kans heb gepakt. Anders had ik nu op kantoor gezeten in het koude Nederland, hoe saaaaai. Ookal is het soms echt heel erg zwaar hier en heb ik echt wel dagen dat ik zwaar afzie & hebben Tes en ik het idee dat we soms ‘mental’ worden, zoals de meisjes het hier noemen, geniet ik ook heel erg. Ik heb geen idee waar ik moet beginnen om jullie weer mee te nemen in mijn leven hier, er gebeurt elke dag zoooooveel.

Soms vraag ik me echt af waar ik ben beland. Het cultuurverschil is onvoorstelbaar. Dan gaan we dus naar het meer hé, waar wij eigenlijk alleen maar naar toe gaan om af te koelen van de hitte. Je mag er dus niet in bikini, dus komen we braaf in onze ‘meer outfit’. De locals raken eraan gewend dat we er komen. Maar wat je daar ziet…. Mensen gooien emmers water over zich heen. Dan denk ik; ga ff koppie onder, is toch wat makkelijker? Maar nee vol enthousiasme de emmer opnieuw vullen en weer over je heen gooien.. Vervolgens wassen ze hun kleding op een rots in het meer, na heel lang schrobben met een zeepje als het eindelijk schoon is leggen ze het in een boom?

Verder voetballen er elke dag jongens voor de deur, we noemen ze het Srilankaanse voetbalteam. We besloten op een dag mee te doen. Meisjes die voetballen zijn hier raar, meisjes die met jongens praten zijn hier raar, maar blanke meisjes die dit doen zijn natuurlijk nog raarder.. Maar goed de jongens vonden het leuk en wij ook, de eerste x was volgens mij heel Sri Lanka van slag dat we dit deden want iedereen ging erover praten tegen ons. Maar nu is het normaal en heel erg leuk .
Verder had ik niet verwacht dat ik ooit zo kon genieten van een treinreis. Ik doe niet eens meer moeite voor een stoel, want ik ga het liefst in de deuropening zitten. Even voor de duidelijkheid de deur staat hier altijd open, dat zouden ze in Nederland ook moeten doen dan zou ik m’n trein nooit meer missen omdat je er gewoon nog in kan springen als je iets te laat bent. Dan zit ik dus met mijn benen uit de trein en geniet van de prachtige omgeving. Soms pak ik zelfs me boek erbij en anders hang ik letterlijk uit de trein om rond te kijken of mooie foto’s te maken. Het is wel een beetje gevaarlijk want die trein maakt veel onverwacht moves, maar het is zo gaaf en iedereen doet het. Ik heb nog niemand uit de trein zien vallen en mocht het gebeuren er lopen zoveel mensen op het spoor dat iemand me vast wel opvangt. Verder gingen we laatst met een treinreis door tunnels. Waarbij ik voor de zekerheid m’n benen maar in trok want je ziet echt helemaal niks. In zo’n tunnel gaat iedereen dus los hé, mensen gillen alsof ze in de achtbaan zitten. En nee dit doen ze niet bij 1 tunnel, maar bij alle 40 tunnels.

Ook weer hartverscheurende dingen meegemaakt. Het was hier een paar weken geleden ‘vakantie’ voor de meisjes. We kwamen bij het weeshuis aan en er was een ‘parents meeting’. We troffen heel veel meisjes compleet overstuur en echt ontroostbaar aan. Van deze meisjes waren de vader/moeder/zus/oma/opa/tante/oom/of wat voor’n familielid dan ook niet op komen dagen. Ook zijn er veel meisjes die geen ouders meer hebben, maar gek genoeg zijn deze meiden juist sterk en huilen niet.. Heel bizar. De meisjes huilen sws bijna nooit, als je hier heel hard valt huil je niet ook al ben je pas 6 jaar oud. De meeting ging over het feit of de meiden tijdens deze week vakantie naar ‘huis’ mochten. Er kwamen een aantal meisjes stralend naar me toe, met een rugzakje op en gaven me een knuffel want ze mochten naar huis. Heel leuk voor ze!! Die mooie stralende koppies. Maar ik vraag me wel af waarom kunnen ze niet altijd thuis zijn dan? Helaas werden en ook veel meisjes teleurgesteld. Het bestuur besluit of de thuissituatie van een meisje goed genoeg is om naar huis te gaan. Sommige meisjes zijn jong en hebben alleen hun vader, dan mag het niet. Waardoor er dus situaties ontstaan dat vader en dochter keihard huilend buiten zitten en niet samen mogen zijn… Inmiddels proberen Tess en ik de overgebleven en wachtende meisjes op te vrolijken. De rest van de week treffen we een vrij leeg Avanti Devi aan, ik heb zo te doen met deze lieve meisjes. We doen veel spelletjes met ze om ze een beetje op te vrolijken. Verder hebben we hier oud & nieuw gevierd. De Sri Lankanen geloven dat elk jaar in April een nieuw jaar vol geluk start. Het was erg leuk om mee te maken, iedereen maakt heel veel schoon, koopt nieuwe kleding en eet heel veel. Wij hebben het gevierd bij de meisjes, we staken vuurwerk af, er was een ritueel met kokosmelk en er stond een tafel vol met heel veel eten (waarbij je tanden er uit vallen). De meisjes vonden het geweldig.

In de tussentijd hebben we ook weer wat plekken bezocht. Tessa’s zus kwam een week langs wat echt super leuk was!! We hebben zoveel dingen gedaan! O.a. Ella Rock beklommen, dit was een hele bijzondere klim; je begon in de stad, moest vervolgens een uur over het spoor lopen, daarna door de theeplantages en als laatste een zware klim recht omhoog over losliggende stenen. Ik hoor je denken hoe doet ze dat toch? Hoe weet ze de weg? Nou, wij haken altijd aan bij andere toeristen die een gids hebben ingehuurd haha. We bereikten de top binnen 3 i.p.v. 5 uur, hoe bedoel je fitgirls?! Verder hebben we Yala National Park bezocht, veel dieren gezien & een schattige wilde zwijnenfamilie die net voor onze auto de weg overstak. We verbleven in Yala in de schattigste plek waar ik ooit heb geslapen. Het heette deluxe modderhutjes. Alles was van hout, de badkamer lag vol met stenen en echt het hele hutje gaf een jungle gevoel. Ik vond het geweldig. Verder hebben we ons schema af en toe om moeten gooien om alles in een week te kunnen zien. Hierdoor kwam het zo uit dat we de Horton Plains bewandelden op de ochtend voor Adam’s Peak. De Horton Plains was erg mooi, weer een klim van ongeveer 3 uur, waarbij we ongeveer de enige toeristen waren. Alle lokale jongens wilden graag een selfie met ons, waarbij ik echt denk gast ik loop hier te strijden met een bezweet hoofd laat me met rust?! Je moet je voorstellen; je klimt omhoog, je gaat helemaal kapot, er komt een dikke gast op slippers langs je omhoog rennen, waarbij ik me al afvraag hoe doet hij dat? Hij komt een paar meter voor je en gaat met z’n telefoon in selfie stand, wij blokken ons hoofd met een tas of whatever, vervolgens moet die dikke gast dus aan het zuurstof om bij te komen van deze actie, zonder selfie haha mental. Na de Horton Plains hadden we al spierpijn, shit.. We gingen door naar Adam’s Peak, na een paar uurtjes slaap gepakt te hebben ging de wekker om 01:30u. Jaaaaaaa daar gingen we dan, midden in de nacht Adam’s Peak beklimmen. Dit is een MUST DO! Het is een berg van 7359ft. Men gelooft dat daar voor het eerst de voet van god op aarde kwam, het is een hele heilige plek. Dagelijks wordt deze berg beklommen door kapot veel mensen. Het is het mooiste om te doen met zonsopgang dus daar gingen we voor. De klim begon rustig, er waren nog wat vlakke stukken en grote traptreden. Na ongeveer een uur kwamen we aan in de hel, kleine traptreden, verzuring, mensen die yolo op een trede gaan zitten om uit te rusten (die zie je dus niet want hallo het is nacht, het is donker) waardoor je nog een aantal x bijna onderuit gaat. Het was afzien en doorzetten, ik zette me verstand maar op 0 want anders ging het echt niet. Ik haalde energie uit de locals die gebeden riepen (naja ik denk dat dat het was, misschien schreeuwde ze wel tegen elkaar, maar het klonk in ieder geval mooi). Ook zag je oude vrouwtjes met een super kromme rug en een wandelstok de berg trotseren, ook veel mannen met een kind op hun nek of vrouwen met baby’s. Als zij het kunnen kan ik het ook!! Onderweg kwam je veel mensen tegen waarvan je wist dat ze de top nooit zouden halen, ze ademde echt alsof ze dood gingen of lagen met hun gezicht in hun handen verslagen op een trede (weer in de weg). Er was een Sri Lankaanse jongen die elke x als wij uitrusten riep ‘come on let’s go’ en dit deden we ook bij hem. Dit was chill, hierdoor bleef je echt gemotiveerd. We hadden een super snel tempo (zoals altijd), ik ging helemaal kapot en het was echt zwaar, maar ik ging hoe dan ook die top halen. Om 4:30u kwamen we aan bij smallere trappen, we moesten langer wachten dan we konden lopen. Na een uur dit tempo gehad te hebben begon ik ‘m een beetje te stressen. De rij was niet vooruit te branden, de lucht werd lichter en het was nog wel een stuk naar de top. Haiyoooo het gaat me toch niet gebeuren dat ik niet op de top ben met zonsopgang? We zagen de ‘let’s go jongen’ met wat vrienden een stiekeme weg nemen, waar ik niet te veel op in zou gaan haha, we besloten ze te volgen. De zonsopgang kwam al snel en het was adembenemend!!! (moet je echt even kijken op google) Het duurde toch nog wat langer dan verwacht, door het vele wachten omdat de politie onze stiekeme weg een beetje saboteerde. Uiteindelijk waren we om 7:30u bovenaan!! Je mocht je overwinning voltooien met een slinger aan de gigantische bel op de top. Aangezien het mijn eerste x was mocht ik maar 1x bellen. Vol emotie, vreugde, opluchting en trots slingerde ik de bel. Na mij kwam een omaatje die wel 24x belde, wat een held!! De reis naar beneden begon ik met een grote glimlach, het leuke is dat iedereen je hier altijd een glimlach teruggeeft. Ik had trouwens nog steeds m’n modder stip tussen m’n ogen, die ik aan het begin had gekregen als blessing! Vervolgens werd het naar beneden nog zwaarder dan omhoog, de verzuring in m’n benen werd ondragelijk en het was een weg waar maar geen einde aan kwam. We hadden het erover, als je 500.000€ zou krijgen hé, zou je morgen dan weer gaan? Waarop we allemaal zonder nadenken NEE zeiden. Het was echt een geweldige ervaring, maar oprecht het zwaarste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. We kwamen om 9:50u eindelijk aan bij het hotel en na een goed ontbijt zaten we daar zo trots als een pauw klaar om naar de volgende plek te reizen.

Verder is het echt bijzonder hoe erg Tessa en ik op 1 lijn zitten. Ze is echt veranderd van een studiegenootje naar m’n soulmate. Ik zou hier oprecht met niemand anders liever zijn. Niemand zal ook ooit kunnen begrijpen wat wij hier allemaal hebben meegemaakt. Het is echt onze reis en onze ervaring.

We werden laatst nog uitgenodigd door 1 van de voetbaljongens voor een festival. Wij dachten jeeeeeeah party eindelijk, leuk! Hij kwam ons ophalen en daar gingen we op de fiets (ik trouwens met een hele pomp in m’n mandje, omdat m’n band stoer doet). Kwamen we dus serieus aan bij hem thuis.. Waar zijn ouders en broer en buren ons aangaapten. Wij dachten shit dit is geen festival, waar zijn de andere voetbaljongens, waar is de muziek? Had hij dus allemaal eten voor ons gemaakt en dat is dus blijkbaar een festival…… o m g awkward want wij hadden al gegeten… Het hielp ook niet echt dat hij maar 4 woorden Engels kan.. Dus daar zaten we dan in een huis met zijn familie die allemaal willen dat wij eten en ons aan kijken en wij willen niet eten. Tja en uit dat soort situaties moet je je dan maar zien te redden. Achteraf heel grappig, waarin wij op dat moment wel door de grond konden zakken en in het Nederlands elkaar aansporen om omstebeurt voorzichtig te vertellen dat we gaan. Daar ben ik ook wel aan gewend in Sri Lanka, niets is wat het lijkt. Een festival is geen festival, 14:00u afspreken is niet om 14:00u en met je hoofd van links naar rechts bewegen is niet nee maar ja.

Nou dat was het wel weer lieve mensen, leuk dat je weer de moeite nam om m’n reisverslag te lezen. Mis me niet te veel, want ik mis Nederland ook niet te veel. Haha oke dat klinkt wel lullig hé, maar het leven is hier zo anders en mooi en leuk, ik wou dat het op sommige punten zo in Nederland was. Ik mis alleen echt hygiëne, een warme douche en een insectenvrije zone om te slapen. Want de enige plek waar ik me veilig voelde, in m’n klamboe, is verpest. Ik trof er 3 hooiwagens in aan, ben weer helemaal lek geprikt en krijg soms kriebel omdat ik echt wat voel kruipen. Hoe die bitches erin komen geen idee, ik vind het niet eens meer eng maar vooral heel irritant. En natuurlijk mijn lieve familie en vriendinnen, maar goed die moeten hier maar heen komen emigreren xxxxxxxxxxxxxxx