Laatste reisverslag

Ongelofelijk, het zit er bijna op. Na bijna 125 dagen aan de andere kant van de wereld te hebben gewoond, zonder mijn familie, vrienden of ook maar iets herkenbaars uit mijn ‘vorige leven’.

Ik kwam in een totaal andere wereld terecht, waarbij elke dag een avontuur was. De cultuurverschillen, de armoede, het land, de gewoontes, de meisjes uit het weeshuis, de mensen om me heen en het huis waar ik in woonde. Alles was anders. Soms leuk, soms vreselijk.

Momenteel zit ik op de Malediven, wat slechts 1,5 uur vliegen van Sri Lanka is. Tessa en ik besloten hier een weekje vakantie te houden om onze stageperiode af te sluiten. En als ik eerlijk ben waren we hier ontzettend aan toe. Maar nu ik hier zit, met mijn voeten in het parelwitte zand of zwemmend in het prachtige heldere lichtblauwe water, komt alles naar boven. Ik heb mezelf geleerd om mijn verstand op 0 te zetten en hoe emotioneel typje ik altijd was heb ik hier ook afgeleerd. Ik heb mijn emoties maandenlang best goed weten weg te stoppen. Maar ik merk nu pas echt hoe gesloopt ik ben, lichamelijk, maar vooral mentaal.. Lichamelijk was ik al een tijdje gesloopt, aangezien de laatste weken in Sri Lanka echt een hel waren. Maximaal 2 uur slaap per nacht, soms helemaal geen slaap. Starend naar mijn golfplaten plafond en maar wachten tot de nacht voorbij was. Om weer aan een volgende dag te beginnen. Tessa en ik vroegen elke ochtend aan elkaar “heb je geslapen?”, niet “Heb je lekker geslapen?”, maar bij ons was het maar de vraag of je überhaupt had geslapen.. Geen idee waar we de energie vandaan haalde om elke dag weer te functioneren, maar toch hebben we het gered. Wekenlang heb ik mijn spiegelbeeld ontlopen, omdat ik zo schrok van wat ik zag en mezelf absoluut niet herkende. Dus nu zit ik hier, op de hemel op aarde en probeer ik zowel fysiek als mentaal een beetje bij te komen voordat ik terug kom naar Nederland.

Deze stageperiode was de ervaring van mijn leven, een levensles die ik nooit zal vergeten. 60 meisjes bij wie ik bijna elke dag langs ging, ze aandacht geven, met ze praten, spelen, workshops geven en vooral skills proberen bij te brengen over het leven. Het is abnormaal wat voor’n leven deze meisjes hebben. Met zijn 15en op een snikhete kamer, max 2 setjes kleding, sommige hebben schoenen, sommige niet. Sommige gaan naar school (wat de enige plek is waar ze buiten het weeshuis mogen komen), maar sommige ook niet en nooit maar dan ook echt nooit privacy.
Meisjes met wie je een band opbouwt, om wie je gaat geven en die dan plots uit je leven verdwijnen. Meisjes van 14 jaar die zelfmoord plegen…, of meisjes die uit het weeshuis ontsnappen… Meisjes die meegenomen worden…. of gelokt door een pooier. En dan van de een op andere dag zijn ze weg, je kan geen doei zeggen, ze zijn gewoon weg… Waarbij jij in onzekerheid achterblijft… Wat is er gebeurd? Leeft ze nog? Is ze veilig? Je weet het niet. Wat best wel heel erg heftig is om mee te maken. En helaas gebeurt dit niet slechts een enkele keer…
Mannen die ’s avonds het weeshuis in proberen te komen om meisjes te bekijken, mee te nemen of bang te maken. Waarbij zelfs een man die dit deed, een politieman bleek te zijn.. Wat een gestoorde wereld…
Meisjes die 0 kennis over de wereld hebben, geen idee hebben wat een condoom is en denken dat een SOA zoiets is als een griepje en wel weer overgaat. Meisjes die grotendeels misbruikt zijn, maar geen idee hebben wat de gevolgen hiervan zijn. Meisjes die opgroeien in een wereld waarin het normaal is dat de nieuwe vriend van je moeder je betast.. En als je hier iets van zegt, je weet dat je moeder kiest voor haar nieuwe vriend en je dan in een weeshuis beland. Meisjes die stralen als een vader ze komt bezoeken, ookal zorgt die vader er nooit voor dat ze naar huis kunnen. Meisjes met een leven zo onvoorstelbaar zielig, maar leuk en lief blijven. Meisjes die tijdens het afscheid letterlijk aan mijn armen gingen hangen en met tranen rollend over hun wangen vroegen “Ashley neem me alsjeblieft mee naar Nederland, alsjeblieft Ashley wordt mijn mama”. En dat, zal ik dus allemaal nooit kunnen vergeten..

Ik heb zoveel gedaan als ik kon in de afgelopen 4 maanden, ik heb voor 9 meisjes school betaald, ik heb de gehele doucheruimte op laten knappen, ik heb ze al mijn aandacht en liefde gegeven en op het einde heel veel cadeautjes; variërend van mijn kleding, tot haarspullen en zelfs mijn favoriete nikes. Want laten we eerlijk zijn, heb ik het in vergelijking met hun nodig? NEE. Ik voel me schuldig, schuldig omdat ik ga vluchten terug naar mijn geweldige leven in Nederland. Ik voel me schuldig omdat ik mijn leven in Sri Lanka soms zag als een hel, maar deze meisjes een veel heftiger leven hebben dan ik hier ooit heb gehad…
Hoe ga ik ooit weer in het leven in Nederland kunnen passen? Hoe kan ik zonder schaamte kleding uitzoeken uit mijn 2 kledingkasten, terwijl deze meisjes amper wat hebben. Hoe ga ik überhaupt zonder schuldgevoel mijn leven in Nederland weer op kunnen pakken? Ik ben hier best bang voor. Als het zou kunnen zou ik ze allemaal, stuk voor stuk meenemen naar Nederland. Want ze verdienen een goeie toekomst en de kans dat ze die in Sri Lanka krijgen is gewoon minimaal en dat is echt hartverscheurend. De mensen die mij een beetje kennen weten dat ik altijd al roep dat ik later een kindje wil adopteren, om een goeie toekomst te kunnen geven. Nou hopelijk gaat me dit lukken en wordt het dan een kindje uit het babyweeshuis van Sri Lanka, dat zou nou echt mooi zijn.

Het leven in Sri Lanka was echt prachtig, waarbij iedereen elkaar helpt, het altijd mooi weer is, iedereen relaxed is, er heerlijk eten is, heel veel dingen erg goedkoop zijn, er onwijs veel mooie heilige plaatsen zijn, mensen leven voor hun geloof wat prachtig is om te zien en ik heel veel lieve mensen heb leren kennen. Maar het leven was ook soms gruwelijk, waarbij er overal insecten zijn, je nooit van een tafel kan eten zonder dat je eerst alle insecten hebt verwijderd, er overal valse zwerfhonden lopen, de stroom vaker uit als aan is, er heel veel mensen zijn die ergens wonen wat amper een huis te noemen is, er heel veel armoede is, je als meisje eigenlijk niks mag of kan, je nooit ’s avonds alleen over straat kan, er heel veel vieze mannen rondlopen, mannen die je naroepen alsof je een hond bent, mannen die het normaal vinden om je te kunnen betasten, mannen die zelfs als je een super wijde olifantenbroek aan hebt en een shirtje met een hals zo hoog wat bijna een coltrui is het alsnog normaal vinden om je betasten, mannen die midden op de dag in een straat zichzelf letterlijk een handje helpen en je vervolgens een vieze glimlach geven zonder schaamte. Oftewel best wel nare dingen….

En al die dingen ga ik nu proberen achter me te laten, over 5 dagen ben ik alweer in Nederland. Onvoorstelbaar, geen idee hoe ik daar weer in het leven ga passen. Ik heb wel onwijs veel zin om mijn familie en vrienden weer te zien. Het is ongelofelijk dat er bepaalde mensen zijn in mijn leven die me élke dag een berichtje hebben gestuurd terwijl ik in Sri lanka zat. Heel erg lief, deze mensen ben ik heel erg dankbaar. Want ook al dachten héél veel mensen dat ik alleen maar aan het ‘chillen’ was in Sri Lanka, nee dat was bepaald niet zo. Het was echt oprecht heel erg zwaar. En deze lieve mensen die de moeite namen om écht te vragen wat ik hier nou deed en hoe het nou met me ging, hebben me door deze tijd heen geholpen.

Ik heb hier zoveel geleerd en ben zo dankbaar voor deze prachtige ervaring. Met een heel dubbel gevoel vlieg ik zaterdag terug naar Nederland. Blij dat ik mijn leven in Nederland weer op kan pakken, maar verdrietig dat ik mijn leven in Sri Lanka achter moet laten….

Lieve allemaal, bedankt voor het volgen van mijn reisverslagen en tot snel. Maar vooral lieve Tessa bedankt dat ik dit avontuur samen met jou heb mogen meemaken én bedankt voor alles soulmate.

Liefs,
Ashley

And remember: ‘If you wait until you can do everything for everybody , instead of something for somebody, you’ll end up doing nothing for nobody’….